San Gimignano is de mooiste stad van Toscane, in de herfst zelfs nog mooier, wanneer de kleur van de paleizen van bruin in goudgeel verandert. Een bezoek aan dit stadje completeert een ontdekkingstocht door Toscane. Deze plek werd al bewoond aan het einde van de Etruskische tijd, dat bewijzen de graven in de buurt. In de 12de eeuw werd San Gimignano een vrije en welvarende gemeente, die haar buursteden, en vooral dan Volterra, bevocht. Jarenlang vormde ze ook het toneel van een bittere vete tussen twee rivaliserende families: de Salvucci’s en de Ardinghelli’s.

Doordat de stad zo verscheurd was, viel ze in 1353 in handen van Florence. In de loop van die jaren vol geweld onderging de stad verschillende artistieke invloeden, waarvan nu nog talrijke monumentale sporen te zien zijn. Het stadje, dat op een heuvel ligt, wordt omringd door een driedubbele muur. U vindt hier nog steeds de sfeer en uitstraling van de Middeleeuwen, toen alle rijke burgers een toren lieten bouwen zodra ze daar de middelen voor hadden. Het was in die periode dat Dante in de stad verbleef in zijn functie van ambassadeur van de Liga van de Welfen van Toscane (1353).

San Gimignano wordt ook wel de ‘stad met de mooie torens’ genoemd. Ooit waren het er 72, nu zijn er nog maar 13 van over. Er wordt wel verteld dat de stad tijdens haar economische bloeitijd meer vierkante meter aan torens bezat dan New York aan wolkenkrabbers op dezelfde oppervlakte. De hoogte van deze torens getuigde overigens van de rijkdom van de eigenaar, die zijn buurman, tot diens grote ergernis, in de schaduw wilde zetten. Ze waren dus niet bedoeld om het mooie landschap te bewonderen. Naar verluidt zouden de torens onderling met elkaar verbonden geweest zijn door bruggetjes. Je ziet de gaten nog in de muren. In geval van nood konden bevriende families elkaar dan snel bereiken. Dit alles leidde tot zulke excessen, dat men besloot een halt toe te roepen aan de bouw van dergelijke gevaarlijke constructies.